Het grijze verleden.

De manier waarop wij schrijven ontwikkelt zich door de jaren heen.

Ooit was het gebruikelijk om met een ganzenveer te schrijven. Vaak met zwierige, sierlijke letters waardoor schrijven een tijdrovende bezigheid werd.

De pen bijslijpen, rustig schrijven, oppassen dat de inkt niet vlekt. Toen was schrijven niet voor niets vaak “monnikenwerk”.

* Blog door Hanneke Tutupoly

Oeroud maar ook herkenbaar

Later bleef de inktpot bestaan, maar werd het gebruik van de kroontjespen standaard.

Dat lijkt heel lang geleden, maar ik heb zelf nog het “genoegen” gehad om op die manier te leren schrijven. Sabbelen op een nieuwe pen, proberen niet te hard te drukken, zorgen dat je niet ging krassen, een tijdens de handwerk-les zelf gefabriceerde inktlap, en het vloeipapier waar je best lang mee moest doen. Die van mij was in een mum van tijd amper meer bruikbaar. Maar de geur van de blauwe inkt vind ik nog altijd heerlijk.

Via vulpen naar balpen

De vulpen loste veel problemen op, het was een kans om mooi te schrijven en daarbij minder te vlekken. Nadelen waren de inktpatronen die altijd leeg waren, opdroogden of een reservoir dat jezelf met “losse” inkt moest vullen.

Echter, een vulpen was niet voor iedereen weggelegd, dus op school deed de balpen haar intrede.

Voor sommigen een redding, voor anderen de dood van het schoonschrift.

De goede, oude typemachine

Met de jaren kom je op een leeftijd waarop er meer getypt gaat worden.

De ouderwetse typemachine met linten, letters die kunnen dichtslibben. Het geluid van het vaak harde tikken, het belletje dat het einde van de regel aankondigt, gevolgd door klap van de hendel waarmee je de rol verplaatste en een nieuwe regel begon.

Fouten? Dat betekende opnieuw typen, soms gummen, en maar hopen dat er niet één of meerdere doorslagen zijn. De komst van Typp-Ex was een uitkomst, de kleine velletjes met wit poeder, of de vloeistof.

Het ouderwetse typewerk was zeker sneller en leesbaarder dan schrijven met de hand, maar het bleef (achteraf gezien) toch ook behelpen. Zo werd een zeer snelle typist vaak geconfronteerd met in elkaar verstrikte hamertjes.

Revolutionair!

Wat een revolutie was de elektrische schrijfmachine! Verschillende letterbolletjes voor diverse lettertypes, de eenmalig te gebruiken kunststoflint in een cassette maakte een eind aan het werken met tot op de draad versleten inktlinten. Ook het correctielint betekende een grote stap vooruit.

Vanaf begin jaren 80 kwamen deze schrijfmachines steeds meer op, maar werden snel ingehaald door de tekstverwerker.

Ineens was het mogelijk dat diverse mensen in hetzelfde document werkten, en hoefde alleen de definitieve versie geprint te worden. En zeker na de komst van de inkjet- en laserprinter was de kwaliteit van de prints sterk verbeterd.

Wat daarna kwam, PC’s, laptops zijn allemaal uit een recenter verleden. Hun komst is door vrijwel iedereen in meer of mindere mate bewust meegemaakt.

Sta jij al in de 21e eeuw?

Wat in diverse sectoren nog lange tijd heeft bestaan, en soms nog steeds bestaat, is de situatie dat een auteur een document dicteert, waarbij het bandje vervolgens door een typist wordt afgeluisterd en uitgeschreven.

Is het niet vreemd dat diverse technische ontwikkelingen zeker de laatste 25 jaar hard zijn gegaan, en breed zijn omarmd, maar dat wordt vastgehouden aan deze toch ouderwetse werkwijze. Want ook op het gebied van dicteren heeft de tijd niet stilgestaan.

Digitaal dicteren, werken met spraakherkenning, er zijn zoveel mogelijkheden om het werk gemakkelijker en sneller te maken. Werk flexibeler met een voicerecorder.

Oriënteer je, laat bij wijze van spreken niet alleen de ganzenveer achter je maar stap ook op dicteergebied in de 21e eeuw.